قفس

قلبم در دستم... این روزها مانند دست فروشی شده‌ام که عشق می‌فروشد و اما دیگر خریدار ندارد... هیچ دردی از مردم این شهر دعوا نمیکند... چه غریب افتاده ام. بریده از راه و گاه می‌خواهم دلم را خود به زمین بکوبم .... دلی‌ که بارها مرا زمینگیر کرد... خسته از روزهای تکراریِ حرفهای تکراریِ نقابِ آدمکهایِ شهرِ من ... درمانده در عجب بی‌ قلب بودن این مردم و روحشان که مجال مداخله نمی‌یابد در این سیاهی زمان... کاش راهزنی دلم را ببرد، بی‌ نشان، بی‌ درد... کاش قلبم را با قفسی معامله کنند شاید روح من نیز آرام گیرد.

[۹۳.۵.۲۳]

بال پرواز

گناه من نیست که درد میکشم؛ حرف میزنم و تعبیر می‌کنید، به خیال خودتان و سکوت می‌کنم؛ به دیده شما از رضایت و اما "سکوتم از رضایت نیست" از درد است و ندانستن راه فهماندن دردم. گناه من نیست که این گونه سنگید همه...

گناه شماست که نیاموختید احساس و انسانیت را....انسانیتی که در دیار من عشق میخوانن ا‌ش، بی‌ منت عشق بورز برای داشتن عاشقی بی‌ منت، شعار است می‌دانم... بی‌ منت که دوست داشتی هوا برشان می‌دارد، به آسمان میروند و تو آنقدر کوچک میشوی که دیگر به چشم نخواهی آمد.

اما امروز دوست من اگر به خاک من پای نهادی رد پاهایم را دنبال نکن، باز جای دیگری کسی‌ را پرواز میاموزم... آنچنان مصرانه تا زمانی‌ که دور نشود، به من نیز بال پرواز بدهد.

فرار

فرار...

از خودم، از مردم چند پهلوی روزگار...

خسته‌ام....

از افکار گره خورده به رفتار این و آن .....

آغوش‌ می‌خواهم...

یک دنیا حرف نگفته و تو....

شاید صبح این شب درد را در تو یافتم.

سرد

سرد؛ مانند آب‌های که تو را در بر گرفتند، فاصله‌ای که تو را از من گرفت، آسمانی که جدایمان کرد و هوایت نیست در شهرمان.

اندکند خاطراتمان در کوچه‌ها و چه مهیب آتش میزند مرا نگاه کردن به شهری که میان نور‌هایش خنده‌ها‌ی تو نیست و امیدم خاموش میشود و سرد....

شب‌

شب‌های نقره‌ای و طلایی نمی‌خواهم... شبی‌ تاریک می‌خواهم و سکوت،لحظه لحظه تنهای‌‌ام را در گوشم فریاد زند و من آرام گیرم. سیاه، مانند تجسم خیال من از خدایم، نزدیک باشد و نفس نفس فرو دهم عطر صمیمیش را. جدا شوم از هیاهوی کوتاه فکری این شهر، غوطه‌ور در فکر و غرق حتی... اگر آرزوی شبی‌ زیبا برایم دارید این نگاه من به یک شب زیباست.

[۹۳.۵.۱۸]

دور

راههای دورمان (dor) راههای دورمان (door)... و کدامیک به آغوش تو می‌رسد، هرقدر دور هرقدر سخت. امتداد سپید رویاهایم به تو ختم میشوند و اما تاریکی‌ این کوچه به کجا؟ دستهایم را رها کردی، دور شدی و من دیر فهمیدم و خاموش بود؛ سایه‌ات را هم برده بودی، هوش و دلم را حتی... کاش آتش جانم نور راهم شود و کاش این بار راه صحیح پیش رویم باشد.

[۹۳.۵.۱۸]

[s.sh]

پُرم

پُرم! پُر از هیچ و پیچ و سردرگمی ، حال دیگر به مقصد نیز نمیاندیشم و هر راهی‌ پیش رویم باشد میروم.ولی‌ به کجا؟برای چه؟ نمی‌‌دانم! میروم تا هنگامی که حرم نفسم با سوز برف یکسان شود که شاید از نبود من آرام گیری. حقیقت نداشت،ندارد. سراب و هرچه اندیشیده بودم بر آب... میروم و اشکی نمی‌ریزم؛ منو آسمان سالهاست فراموش کردیم گریستن را. اینجا خدا هست و راهی‌ بن‌بست... به انتها نمی نگرم؛ بال هست برای پرواز.

[۱۳۸۸.۹.۲۵]

سنگ

کاش ردپای عشقت هنوز بدرقهٔ راهم بود،کاش به دوراهی نمیرسیدیم.کاش تو ‌جاده بی‌ وفائی را پیش نمیگرفتی و هنوز با من بودی... می‌دانم که او از من بهتر است، مهربان‌تر،زیباتر،اما عاشقتر از من نخواهد بود.شکستم، از نبودن تو و از خیانت تو و سنگ شدم از خلا عشقت.سنگ در این جوی روان عاشق نمی‌شود، میرود تا به آخر؛ تا ذره‌ای شن از آن برجای ماند...نمی‌خواهد برود اما جریان بی‌ امان آب او را خواهد برد... به انتها به ابشار، به لحظه‌ی مرگش . سکوت کن.. بگذر... من قادر به شنا کردن نخواهم بود.

[۱۳۸۸ (ع.ش)]

یادت هست

به یادت هست هنوز که گفتی‌: 

"خاطرم نیست تو از بارانی یا که

از نسل نسیم،

هرچه هستی‌ گذرا نیست هوایت بویت

فقط آهسته بگو : با دلم می‌مانی... "

آهسته نگاهت کردم و گفتم : آری با دلت می‌مانم!

ماندم اما تنها و سالهاست پاپی آمدنت ، بی‌ دلت منتظرم!

[۱۳۸۹ (ش.م)]

آسمان دل من.

هست که گاه در این آسمان بنگریم و هست که هیچ گاه ستاره‌ی نمیابم.چشمانم در آسمان دلم به دنبال کسیست که دوستی‌ را بفهمد و هرلحظه بتوان سکوتش را شکست؛ هیچ نیست. با هر نگاه دوستان را دورتر میابم.... دورتر از راهم،دورتر از روحم،دورتر از لحظاتم آری این است آسمان بی‌ ستارهٔ دل من.

[۱۳۸۸]