راهی باریک در دل جنگل سبز... هنوز هم صدای پایت را کنارم روی برگ‌ها می‌شنوم.،هنوز هم گرمای دستانت را در دستم حس می‌کنم هنوز عشقت در قلبم می‌تپد هنوز خاطراتت را در سر دارم، هر باد یاد توست عطر توست و من اما تنهایم... مثل گذشته‌های من ... سکوت و خش خش برگ‌ها و این جاده و من،می‌دانم که تو هرگز باز نمیگردی.
[۱۳۸۶ (پ.س)]
ماههاست که دیگر در این کرهٔ خاکی نیستم روح درحال پرواز و جسم در خلسه است،گاه که می‌جویم برای فرار،راهی نیست.همگی داخل حبابی اسیریم و هیچ یک داری به آن سوی حباب نمی‌‌یابیم مگر زمانی که مرگ با پای خود به سراغمان آید. اگر به زور دری بگشای حباب می‌ترکد خانواده‌ا‌ت میپاشد و تو حتی پرواز هم نمیکنی و سقوط.... باید ساخت و بود و سوخت هرگاه خاکستر شدی خواهی رفت... اگر از فشار زندگی دیوانه شدی تلاشی برای بازیافتن عقل از دست رفته ات نکن، برای فراموش کردن به دیوانگی نیاز خواهی داشت.
[۱۳۸۶]
سکوت را که بشکنی آن سر صدا، خدا رنگ دیگریست.
می‌توان نگاه کرد و دید، اگر توانی بلند شو بایست.
اگر بخندی و برقصی شاد نمی‌گویند دیوانه‌ای بیش نیست.
سکوت را بشکن و بخند، که این زمان زمان دیگریست.
سکوت را بشکن و بگو، بگو دیگر نمی‌شود گریست.
[۱۳۸۶ (خدا)]
ادبیات خوبی ندارم قلم خوبی هم ندارم حرف دارم و دل دارم و مداد ... چه کنم چاره‌ای جز نوشتن نیست... کاش هیچکس نخواند، اگر خواند، نداند کدام برای اوست، اگر دانست من دیگر نباشم
