سرسام گرفته ام از ازدیاد افکار سطحى جمعى که به کلامى قضاوتت میکنند و به نگاهى برایت چوبه ى دار می افرازند و به اشاره ای اعدام میشوى، بدن بى جان ات را حتى رها نخواهند کرد بعضی قلبت را، عده اى افکارت را ، کسی عشقت را و هر کس قسمتى از تو خواهد داشت. تک تک لحظه ها گناهکارى یا نیازمند ترحم ... روى پاهایت که ایستادى محاکمه ات آغاز خواهد شد و پایانش شروع این داستان بود.
[٩٣.٦.٥]
