حباب

ماههاست که دیگر در این کرهٔ خاکی نیستم روح درحال  پرواز و جسم در خلسه است،گاه که می‌جویم برای فرار،راهی‌ نیست.همگی‌ داخل حبابی اسیریم و هیچ یک داری به آن سوی حباب نمی‌‌یابیم مگر زمانی‌ که مرگ با پای خود به سراغمان آید. اگر به زور دری بگشای حباب می‌ترکد خانواده‌ا‌ت میپاشد و تو حتی پرواز هم نمیکنی‌ و سقوط.... باید ساخت و بود و سوخت هرگاه خاکستر شدی خواهی‌ رفت... اگر از فشار زندگی‌ دیوانه شدی تلاشی برای بازیافتن عقل از دست رفته ات نکن، برای فراموش کردن به دیوانگی نیاز خواهی‌ داشت.

[۱۳۸۶]